Ամանակին մի պապիկ ու տատիկ կար: Նրանք ունեցել են թոռնուհի Մաշենկա:
Մի անգամ ընկերուհիները հավաքվեցին անտառում ՝ սնկերի և հատապտուղների համար: Նրանք եկան իրենց հետ զանգահարելու Մաշենկային:
— Պապիկ, տատիկ, — ասում է Մաշենկան, — թույլ տվեք ընկերներիս հետ անտառ գնալ:
Տատիկն ու պապիկը պատասխանում են.
— Գնա, պարզապես մի հետ մնա ընկերուհիներիցդ — այլապես կկորչես:
Աղջիկները եկան անտառ, սկսեցին սունկ ու հատապտուղներ քաղել: Այստեղ Մաշենկան ՝ ծառ առ ծառ, թուփ առ թուփ, և գնաց իր ընկերներից շատ հեռու:
Նա սկսեց հետապնդել, սկսեց զանգահարել նրանց: Իսկ ընկերուհիները չեն լսում, չեն արձագանքում:
Մաշենկան քայլեց, քայլեց անտառով — նա ամբողջովին կորած էր:
Նա եկավ անապատ, թավուտ: Նա տեսնում է, որ տնակ կա: Մաշենկան թակեց դուռը — նրանք չեն պատասխանում: Նա հրեց դուռը, դուռը և բացվեց:
Մաշենկան մտավ խրճիթը, նստեց պատուհանի մոտ գտնվող նստարանին:
Նա նստեց և մտածեց.
«Ո՞վ է այստեղ ապրում: Ինչո՞ւ ոչ ոք չի երեւում: «Եվ այդ խրճիթում մի հսկայական արջ էր ապրում: Միայն այդ ժամանակ նա տանը չէր. Նա քայլում էր անտառով: Արջը երեկոյան վերադարձավ, տեսավ Մաշենկան և հիացավ:
— Ահա, — ասում է նա, — հիմա ես քեզ բաց չեմ թողնի: Դուք կապրեք ինձ հետ: Կջեռուցեք վառարանը, շիլա կպատրաստեք, կերակրեք ինձ շիլայով:
Մաշան դադարեց, վշտացավ, բայց ոչինչ անել հնարավոր չէ: Նա սկսեց ապրել տնակում ՝ արջի հետ:
Արջը ամբողջ օրը անտառ է մտնելու, իսկ Մաշենկան պատժվում է առանց նրա ոչ մի տեղ տնակ չթողնել:
«Եվ եթե դու հեռանաս, — ասում է նա, — միևնույն է, կբռնեմ և հետո կուտեմ»:
Մաշենկան սկսեց մտածել, թե ինչպես կարող է փախչել արջից: Անտառի շուրջը ՝ ո՞ր ուղղությամբ գնալ, — նա չգիտի, որ մեկը չկա, որ հարցնի …
Նա մտածում էր, մտածում և մտածում:
Մի անգամ արջը գալիս է անտառից, և Մաշենկան ասում է նրան.
— Արջ, արջ, թույլ տուր մեկ օրով գյուղ գնալ. Ես տատիկին ու պապիկին նվերներ եմ տանելու:
— Ոչ, — ասում է արջը, — դու կկորչես անտառում: Մի քանի նվեր տուր, ես ինքս կվերցնեմ:
Եվ դա անհրաժեշտ է Մաշենկային:
Նա կարկանդակներ թխեց, հանեց մի մեծ, շատ մեծ տուփ և ասաց արջին.
— Ահա, նայեք. Ես կարկանդակներ կդնեմ տուփի մեջ, իսկ դուք դրանք կտանեք պապիկի և տատիկի մոտ: Բայց հիշեք. Ճանապարհին մի բացեք տուփը, մի հանեք կարկանդակները: Ես կբարձրանամ մի կաղնու ծառ, ես կհետևեմ քեզ:
— Լավ, — պատասխանում է արջը, — եկեք վերցնենք տուփը: Մաշենկան ասում է.
— Դուրս եկեք շքամուտք, տեսեք անձրև է գալիս: Հենց որ արջը դուրս եկավ շքամուտք, Մաշենկան անմիջապես բարձրացավ տուփը և կարկանդակների աման դրեց նրա գլխին:
Արջը վերադարձավ, տեսնում է ՝ տուփը պատրաստ է: Ես դրեցի մեջքիս ու գնացի գյուղ:
Արջը քայլում է ծառերի արանքում, արջը ՝ կեչիների արանքով, իջնում է ձորերը, բարձրանում բլուրներ: Քայլեց, քայլեց, հոգնած ասաց.
Նստելու եմ ծառի կոճղի վրա
Կերեք կարկանդակ:
Եվ Մաշենկան արկղից դուրս.
Տեսեք տեսեք:
Մի նստեք ծառի կոճղի վրա
Կարկանդակը մի՛ կերեք:
Բերե՛ք ձեր տատիկին
Բերե՛ք պապիկին:
— Տեսեք, թե ինչ մեծ աչքերով, — ասում է արջը, — ամեն ինչ տեսնում է: Նա բարձրացրեց տուփը և գնաց առաջ: Քայլեց, քայլեց, քայլեց, կանգ առավ, նստեց ու ասաց.
Նստելու եմ ծառի կոճղի վրա
Կերեք կարկանդակ:
Եվ Մաշենկան կրկին արկղից դուրս է.
Տեսեք տեսեք:
Մի նստեք ծառի կոճղի վրա
Կարկանդակը մի՛ կերեք:
Բերե՛ք ձեր տատիկին
Բերե՛ք պապիկին:
Արջը զարմացավ.
— Ահա թե որքան խորամանկ է: Նստած է բարձր, հեռու է նայում: Վեր կացա ու արագ քայլեցի:
Եկա գյուղ, գտա տունը, որտեղ ապրում էին պապն ու տատը, և եկեք ամբողջ ուժով թակենք դարպասը.
— Տուկ տուկ! Բացեք, բացեք: Մաշենկայից ձեզ նվերներ բերեցի:
Եվ շները արջի հոտ եկան ու նետվեցին նրան: Նրանք վազում են բոլոր բակերից, հաչում են:
Արջը վախեցավ, արկղը դրեց դարպասի մոտ և առանց հետ նայելու ճանապարհ ընկավ անտառ:
Այստեղ պապն ու տատը դուրս եկան դարպասը: Նրանք տեսնում են, որ տուփը կանգնած է:
— Ի՞նչ կա տուփի մեջ: — ասում է տատիկը:
Եվ պապը բարձրացրեց կափարիչը, նայեց և չէր հավատում իր աչքերին. Մաշենկան նստած էր տուփի մեջ, կենդանի և առողջ:
Պապն ու տատը հիացած էին: Նրանք սկսեցին գրկել Մաշային, համբուրվել, նրան խելոք աղջիկ անվանել:
Դավիթ Խուդոյան 